Krok po kroku należy wtłaczać w głowę studenta wiedzę, którą posiada nauczyciel, profesor. Nikt nie zastanawia się w rzeczywistości nad skutecznością nauczyciela. On sam także. System edukacyjny takiego myślenia nie wspiera. Edukacja to „zapamiętywanie”, przyjmowanie wiedzy „taką, jaka jest” czyli jedynie słuszną. Przyjrzyjmy się faktom naszej europejskiej edukacji.

W szkole podstawowej jest ogrom wiedzy – dzieci nie mają dzieciństwa. Większość dzieci musi być wspierana przez rodziców bezpośrednio lub poprzez korepetycje. W szkole wciąż dominuje kolor czerwony w ocenie – zielony, jako symbol pochwały dalej jest mało popularny. Mamy matematykę osobno, fizykę osobno, także chemię i biologię. Geografii uczymy się jako osobny przedmiot i nie łączy się go z historią czy nauką o społeczeństwie. Ten system powoduje, że nie uczymy się analizy porównawczej, nie rozumiemy co z czego wynika i jak jest powiązane. Nie uczymy się wnioskowania, wariantowości, zachodzących procesów, opracowywania scenariuszy, czy analizy trendów. Przykładowo – dzieciom wtłaczane są w głowę daty, nazwy, pojęcia, ale podręczniki są tak stworzone, a nauczyciele tak przygotowani, że nie uczą się powodów, dla których coś się działo, a w szczególności nie uczą się wniosków z tego, co się wydarzyło. Nauczyciel mówi – dzieci mają słuchać. Oczywiście, dzisiaj wygląda to już trochę lepiej niż 50 lat temu – tyle, że tylko trochę lepiej, systemowo jednak tak samo. Wciąż większość zadań jest „sprawdzane”, a nie prezentowane przez uczniów. Rzadko zadania domowe robione są jako praca zespołowa, więc nie uczymy się jako społeczeństwo wymiany wiedzy, wsparcia, kooperacji czy wzajemnego prezentowania punktów widzenia. Uczymy się już o pracy zespołowej, ale nie uczymy się pracy zespołowej. W szkole „w środku świata” jest wciąż nauczyciel, a nie uczeń – to znaczy nie cel o nazwie: „uczmy myśleć a nie wkuwać”.